Pod tym świadectwem dodany jest treściwy komentarz:

„Pamiętam jakby to było dzisiaj, gdy przyjechał mąż Agi totalnie rozwalony psychicznie, bo jego ukochana żona i matka 3 wspaniałych dzieciaczków była już w bardzo ciężkim stanie.
Było to mniej więcej rok temu.
Po ok. miesiącu Sylwek przyjechał do mnie i nie mógł się zebrać do kupy, bo stan Agi się nie poprawiał, po ponad miesiącu przyjechał już razem z żoną:)
NIE PODDAWAJCIE SIĘ, nawet jak jest bardzo do źle!
Dopóki jest choć iskiereczka życia, dopóty jest szansa!”

Kochani nie traćcie nadziei – ona umiera ostatnia. Jeśli nawet nie uda się pokonać choroby poprzez wsparcie konopi, suplementów, diety i odpowiedniej higieny psychiki, to jestem absolutnie przekonana o tym, że życie przewlekle chorych, umierających osób stanie się godniejsze, z mniejszą porcją bólu, z lepszym samopoczuciem – a to pacjentom i ich rodzinom należy się bezwzględnie.

Nie dajcie się zastraszyć swoim lekarzom. Nikt nie ma prawa zabraniać Wam tego, abyście pomagali swoim bliskim w chorobie. Lekarze niech “leczą” swoimi metodami, a Wy nie ulegajcie ich presji i walczcie o godność tego “ichniejszego leczenia”.
Często słyszę od Was, że lekarze mówią: “konopie ani nie pomagają ani nie szkodzą…” Nosz kur…
Czyżby? Czy ulżenie cierpiącemu w zniesieniu koszmarnych skutków chemioterapii jest nieistotne?
Lekarze nie mogą odmawiać pomocy cierpiącemu, a ci którzy zabraniają podawania kannabinoidów przy chemioterapii, powinni zastanowić się nad celowością wykonywanego zawodu.