9 – tego czerwca 2016 roku

Chciałam móc świętować Twoje 4-te urodziny Kochanie …

Chciałam wspólnie z Julcią zdmuchnąć za Ciebie świeczki na torcie…

Chciałam móc Cię utulić, pocałować i powiedzieć do uszka melodyjnym głosem: „wszystkiego najlepszego Oluniu, zdrowiej Maleńka”

Chciałam … Ale nie mogłam…

Na miesiąc przed swoimi urodzinami postanowiłaś zacząć bawić się z Aniołkami i Babcią Bronią na niebiańskich łąkach…

Jedyne co mogłam Ci dać, to prezent ze świeżych, pachnących kwiatów z ogródka Twojej ukochanej Babci Krysi oraz zapalony znicz – najpiękniejszy jaki tylko znalazłam.

Dostałaś także Oluniu od swojej siostrzyczki i rodziców pięknego misia i książeczkę…

Niestety miś nie był pluszowy, a książeczka nie zachwycała kolorami…

Misia w objęciach trzymał dla Ciebie śliczny aniołek, a książeczkę czyta jego przyjaciółka z „Aniołkowa”.

Każdego dnia mogę sobie tylko wyobrażać jak bardzo jesteś teraz szczęśliwa, wiecznie uśmiechnięta i zdrowa…

Mogę sobie również wyobrażaż, że właśnie w taki sposób, jak podarowane dla Ciebie aniołki, trzymasz przytulankę i przeglądasz bajeczne obrazki w książeczkach…

Nigdy nie widziałam Oluniu, abyś się „tu” bawiła … nie było mi to dane …

Czasami widziałam Twój dyskretny, wspaniały uśmiech.

Niestety dużo częściej patrzyłam na Twoje cierpienie, które sprawiała Ci ciężka choroba.

Dlatego jedynym balsamem dla mojej duszy, która cierpi z powodu Twojej śmierci, jest wiara w to, że „tam” gdzie nie sięga mój wzrok jest Ci Skarbeńku lżej i przyjemniej…

KOCHAM CIĘ NA ZAWSZE OLEŃKO ❤❤❤

CZEKAJ NA MNIE CIERPLIWIE …